Hodowla alpak

Hodowla

Hodowla czy hobby?

Przyszły hodowca będzie musiał spełnić wiele wymogów, jednak kwestią najważniejszą jest zapewnienie zwierzętom odpowiednich warunków bytowych oraz poświęcenie im wystarczająco dużo czasu.

Zwierząt tych nie wolno trzymać pojedynczo, zdecydowanie odradza się izolowanie pojedynczego ogiera od pozostałych alpak. Także i osobniki płci męskiej są zwierzętami stadnymi. Nasze doświadczenia wskazują na to, że im więcej ogierów i / lub wałachów trzyma się razem w grupie oraz im więcej miejsca mają na wymijanie się, tym lepsza jest wzajemna akceptacja. Oprócz zakupu ogiera hodowlanego, istnieje możliwość krycia klaczy przez osobniki z zewnątrz. Mobilne usługi krycia, polegające na dowiezieniu ogiera do klaczy, mogą jednak stanowić potencjalne zagrożenie dla stada. Nie wiadomo bowiem, gdzie i jaką klacz ogier uprzednio krył, czy nie robił już tego wcześniej w danym dniu itp. Można zatem przeżyć rozczarowanie brakiem pożądanej ciąży, mimo wydanych pieniędzy. Lepiej zrezygnować na kilka tygodni z towarzystwa zwierzęcia, lecz w zamian otrzymać z powrotem źrebną klacz. Nasza hodowla oferuje właśnie taki model współpracy.

Jeśli klacze hodowlane każdego lub prawie każdego roku wydawać będą na świat potomstwo, należy – jeśli sama tego nie uczyni – w odpowiednim momencie odstawić od niej źrebięta. Najlepiej trzymać je wówczas poza zasięgiem jej wzroku i głosu.

Żywienie alpak

Alpaki rozwijały się w trudnych warunkach, dlatego przyjmowane pożywienie wykorzystują lepiej, niż inne gatunki udomowione. Trzeba jednak pamiętać o kilku podstawowych zasadach żywienia tych zwierząt. W ich jadłospisie przeważa trawa i siano. W przypadku gleb ubogich w selen (niedobór selenu w trawie pastwiskowej jest częsty na naszych szerokościach geograficznych), pokarm należy wzbogacać o ten mikroelement. W przypadku niedoborów selenu, można bezpośrednio podawać go z witaminą E w postaci iniekcji lub pasty. Nowonarodzonym źrebiętom zawsze podaje się lub wstrzykuje określoną dawkę selenu z witaminą E. Gdy pora roku jest uboższa w światło i zieloną paszę, warto wzbogacić menu alpak o witaminy A, D i E, by utrzymać alpaki w dobrym zdrowiu. Taki zestaw należy również zapewnić wszystkim maluchom zaraz po odstawieniu ich od matki.

Pewnym udogodnieniem dla hodowców jest fakt, że alpaki należą do opuszkowców, więc trawiasta nawierzchnia przy odpowiednim utrzymaniu pastwiska nie ulega zniszczeniu. Dodatkowo, podczas pobierania pokarmu nie wyrywają roślinności, lecz starannie obrywają jej wierzchołki, wspaniale pielęgnując przy tym krajobraz. Warto również zaznaczyć, iż obornik od tych zwierząt jest wyśmienitym nawozem.

Pastwisko

Pastwisko dla alpak powinno być ogrodzone płotem o wysokości 1,4 m dla samic oraz 1,5 m dla samców. W tym ostatnim przypadku, na górze płotu należy zamontować deskę lub belkę, zwłaszcza, jeśli samice wypasają się bezpośrednio obok ogierów. Na każdym hektarze można hodować ok. 10 alpak (w przypadku pozyskiwania pokarmu z taj samej powierzchni). Alpaki nie są zwierzętami hodowlanymi w rozumieniu polskich przepisów, a tym samym nie wymaga się żadnych dodatkowych pozwoleń czy rejestracji.

Największe wyzwania hodowcy

Należy pamiętać, iż alpaki są wrażliwe na karmę; słabej jakości siano czy mało treściwa pasza mogą powodować przedwczesne porody, a nawet poronienia. Tak jak i w przypadku innych przeżuwaczy, zwierzęta te zapadają na specyficzne choroby, wymagające specjalistycznego leczenia.

Alpaki wymagają regularnych i starannie przeprowadzanych zabiegów: odrobaczania, szczepienia i obcinania paznokci u palców.

Odrobaczanie należy przeprowadzać w sposób zaplanowany, po przebadaniu odchodów, stosując zakupiony u weterynarza środek odrobaczający. Odrobaczanie powinno odbywać się 2 do 4 razy do roku, w zależności od zarażenia.

Częstość przycinania paznokci u palców uzależniona jest od twardości podłoża: przy podłożu miękkim należy robić to co 3 miesiące, przy podłożu twardym – co 5. Najłatwiej jest wykonywać je przy pomocy nożyc do przycinania racic dla owiec.

Raz w roku należy szczepić alpaki szczepionką kombinowaną przeciw różnym zakażeniom, wywoływanym przez clostridia (jak np.: tężec, szelestnica, obrzęk złośliwy i enterotoksemia).

Ważnym elementem pielęgnacji alpak jest strzyżenie. Umożliwia ono zwierzętom regulację gospodarką cieplną podczas wysokich temperatur. Taki zabieg powinien odbywać się raz w roku, wraz z nastaniem ciepłej pory roku i koniecznie przed pełnią lata. Bezpośrednio po strzyżeniu należy pilnować, by zwierzęta nie były narażone na ekstremalne warunki pogodowe, takie jak silne  nasłonecznienie, niskie temperatury czy długotrwałe opady.

Alpaki należy codziennie obserwować, by móc na bieżąco dokonywać oceny ich zachowania przy przyjmowaniu pokarmu oraz integracji z resztą stada. Odstępstwa od „stanu normalnego” często mają zasadnicze znaczenie i stanową pierwszą oznakę zmiany ich stanu zdrowia. Wzorce zachowania, jak na przykład zakładanie wspólnych miejsc do oddawania kału, w znaczący sposób ułatwiają hodowlę zwierząt. Na wybiegu wystarczy raptem kilka miejsc do oddawania kału, w budynku inwentarskim lub w zadaszonym schronieniu będzie to zazwyczaj jeden zbiorczy punkt. Oznacza to, że budynek inwentarski oraz pastwisko można utrzymać w czystości niewielkim nakładem pracy.

Hobby

Zdecydowanie łatwiejsza i mniej czasochłonna jest posiadanie alpak hobbystycznie. Wówczas, z przyczyn przede wszystkim cenowych, większość osób wybiera małą grupkę wałachów. Jeśli alpaki będą regularnie trenowane, można z nimi bez żadnych przeszkód chadzać na wędrówki czy też uczestniczyć w zmaganiach na torze z przeszkodami.

I w tym przypadku również ważne jest znalezienie odpowiednich zwierząt.  Najrozsądniej jest wybrać się do kilku hodowli i w każdej z nich obejrzeć minimum kilka zwierząt. Należy przy tym zwrócić uwagę nie tylko na cenę zwierząt, ale również na sposób ich hodowli. Warto zwrócić uwagę np. na to, czy hodowca deklaruje gotowość do pomocy również po dokonaniu sprzedaży i czy udziela odpowiedzi na wszystkie pytania. Należy koniecznie przyjrzeć się budowie ciała i ustawieniu zębów alpak. Nawet najwspanialsze runo nie dowodzi zdrowia i dobrej kondycji zwierzęcia. Brak doświadczenia w ocenie alpak, można zniwelować biorąc udział w kursach organizowanych przez doświadczonych hodowców. Innym rozwiązaniem jest po prostu wybranie się na oglądanie zwierzęcia w towarzystwie osoby znającej się na temacie. Pośpiech przy wybieraniu zwierząt nie jest wskazany – lepiej poświęcić na to wystarczająco dużo czasu, niż później żałować pochopnych decyzji.

Rozpoczynający przygodę z alpakami powinni zdecydować się na zwierzęta, które potrafią już chodzić przy właścicielu i są przyzwyczajone do przycinania paznokci.

Zapisz się do NEWSLETTERA
[ALO-EASYMAIL-PAGE]