Alpaki pochodzą z krajów Ameryki Południowej: Peru, Chile i Boliwii.
To właśnie tam, przed ok. 6 000 latami, udomowiono je po raz pierwszy. Niestety, w swej ojczyźnie zostały w dramatyczny sposób zdziesiątkowane przez hiszpańskich zdobywców i zastąpione przez owce. Obecnie trwają tam prace nad ponowną stabilizacją alpaczej populacji.
Alpaki należą do rodziny wielbłądowatych i są spokrewnione z lamami, guanako, wikuniami, a także z dobrze nam znanymi wielbłądami.
U alpak nie występuje szczególnie zróżnicowany dymorfizm płciowy: samice i samce mierzą zazwyczaj ok. 1 m, różnią się jedynie wagą. Dla samicy wynosi ona od 50 do 70 kg, dla samca od 60 do 90 kg. Są to zwierzęta długowieczne, mogące żyć nawet do 20 lat. W ciągu roku, ze względu na długą, trwającą 11,5 miesiąca ciążę, klacz może urodzić zaledwie jedno źrebię, zwane również cria (młode).
Poród odbywa się zwykle za dnia, by słońce mogło osuszyć źrebię. Jest to także podyktowane bezpieczeństwem, gdyż w krajach, skąd pochodzi alpaka, jej główni wrogowie (np. pumy) polują przede wszystkim nocą. W przypadku ciężarnej samicy w hodowli warto jednak prowadzić jej stały monitoring, gdyż od dziennych porodów zdarzają się wyjątki.
Alpaki fascynują swym uroczym wyglądem, inteligencją oraz spokojnym, czasem wręcz nieśmiałym zachowaniem. Są nadzwyczaj czujnymi, ale i ciekawskimi świata zwierzętami. Komunikują się między sobą za pomocą postawy ciała, ruchów ogona i uszu, jak również wielu dźwięków, najczęściej delikatnego pomrukiwania. Taki sposób porozumiewania się sprawia, że alpaki są tak sympatyczne, a ich nastawienie do świata czyni je unikalnymi zwierzętami.
Nie tylko niezwykłe nastawienie do świata czyni alpaki unikalnymi zwierzętami.
Cenione są przede wszystkim ze względu na swoje najwyższej jakości włókno. Znane jest ono ze swej miękkości, delikatności i połysku oraz unikalnych właściwości: doskonale nadaje się dla alergików. Określa się je również mianem runa bogów, ponieważ ubiory z włókna alpakowego zastrzeżone były wcześniej tylko dla domu królewskiego Inków oraz ich kapłanów. Paleta kolorystyczna włókna alpak rozpoczyna się od czystej bieli i sięga aż po głęboką czerń. Pomiędzy dwoma skrajnościami występuje jeszcze ponad dwadzieścia innych barw.
„Alpaki są łatwe w hodowli, kontakt z nimi jest stosunkowo łatwy, nie wymagają również szczególnej pielęgnacji”- takie wypowiedzi słyszymy od prawie każdego hodowcy czy też sprzedawcy. Powyższe opinie są po części uzasadnione niewysokimi wymaganiami bytowymi tych zwierząt. Jako hodowcy zajmujący się alpakami, wiemy jednak, że te zwierzęta mają swoje specyficzne potrzeby. Nawet za ich pozornie nieskomplikowanym trybem życia, kryją się poważne obowiązki hodowcy, których niespełnienie grozi chorobą lub śmiercią alpak.
